Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, Εμπνευστής της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος»

Ο Κώσταντίνος Πολυχρόνοπουλος μέχρι το 2009, εργαζόταν για 25 χρόνια σε μία από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες στο τμήμα μάρκετινγκ και διαφήμιση, από τότε παραμένει άνεργος. Ξεκίνησε την ανιδιοτελή δράση του τον Δεκέμβριο του 2011, έπειτα από ένα περιστατικό που, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, τον στιγμάτισε. «Εργαζόμουν για 25 χρόνια στον χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ ως στέλεχος σε μια πολυεθνική εταιρεία. Τον Σεπτέμβριο του 2009 έχασα τη δουλειά μου και έως σήμερα παραμένω άνεργος. Το πρώτο διάστημα ήταν σκληρό. Αναγκάστηκα να μετακομίσω και σε ηλικία 47 ετών επέστρεψα στο πατρικό μου, όπου μένω πλέον με τη μητέρα μου. Έκανα πολλές προσπάθειες να βρω δουλειά, όμως όλες έπεσαν στο κενό. Κι εγώ με τη σειρά μου σε πολύμηνη κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, δεν ήθελα να βγαίνω έξω, ήμουν μονίμως χαμένος στις σκέψεις μου. Συνολικά έκανα ένα εξάμηνο να βγω από το σπίτι. Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να κάνω έναν περίπατο για να καθαρίσει κάπως το μυαλό μου από την κλεισούρα. Και τότε συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Περπατώντας στον δρόμο αντίκρισα δυο παιδιά, όχι μεγαλύτερα από 14 ετών, να παλεύουν πάνω από έναν κάδο απορριμμάτων για ένα σάπιο μήλο. Χτυπούσαν με μανία το ένα το άλλο, προσπαθώντας να το πάρουν. Η εικόνα αυτή με συγκλόνισε. Γυρίζοντας σπίτι, πήρα τηλέφωνο μια φίλη και τη ρώτησα αν θα την ενδιέφερε να βγούμε παρέα και να μοιράσουμε φαγητό σε κόσμο που έχει ανάγκη. Δέχτηκε και την επόμενη μέρα φτιάξαμε μερικά σάντουιτς και πήραμε τους δρόμους. Στην αρχή οι περαστικοί, ακόμα και οι άποροι, μας αντιμετώπιζαν με δισταγμό – παρότι προσφέραμε εντελώς δωρεάν φαγητό, κανείς δεν το έπαιρνε. Έτσι, τα πρώτα σάντουιτς αναγκαστήκαμε να τα φάμε εμείς. Όμως, δεν το βάλαμε κάτω.     Αυτό ακριβώς είναι η αλληλεγγύη. Να προσφέρεις κάτι από το υστέρημα, όχι από το περίσσευμά σου. Ξαναβγήκαμε λίγες μέρες μετά και αυτήν τη φορά τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Σήμερα, η κοινωνική κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος» υπάρχει σε 7 διαφορετικές περιοχές σε όλη την Ελλάδα (Αθήνα, Σαλαμίνα, Χαϊδάρι, Πειραιάς, Μυτιλήνη, Αιγάλεω, Κερατσίνι) και ετοιμάζονται τα Μέγαρα, η Ναύπακτος, το Ηράκλειο Κρήτης και η Πάτρα. Μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί, περίπου 3 με 4.000 άνθρωποι καθημερινά. «Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, ελεημοσύνη ή κάποιου είδους συσσίτιο. Όχι, αυτό που κάνουμε εδώ λέγεται αλληλεγγύη.. Ούτε λόγος για βραβεία που δεν δέχτηκα από ευρωπαϊκό κοινοβούλιο σαν ευρωπαίος πολίτης 2015, ούτε για βραβείο νόμπελ, τα μόνα βραβεία που δέχτηκα είναι αυτά από ανθρώπους που είναι η αγάπη και η στήριξη τους σε αυτό που κάνουμε όλοι μαζί, την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.